Η κακοκαιρία της Παρασκευής που διήρκεσε λιγότερο από 12 ώρες έκανε τους δρόμους να μετατραπούν σε ποτάμια.Κινητοποίησε τους περισσότερους μηχανισμούς του κράτους με την πυροσβεστική να δέχεται περίπου 2000 κλήσεις για απεγκλωβισμούς, αντλήσεις υδάτων, κοπές δέντρων, πτώσεις αντικειμένων. Μια νεαρή κοπέλα κατέληξε και μια ακόμη κατέρρευσε, εγκλωβισμένες και οι δυο στα οχήματά τους, χωρίς δυνατότητα αντίδρασης σε μια πρωτοφανή φυσική καταστροφή που βρισκόταν σε εξέλιξη. Οι εικόνες που εκτυλίχθηκαν ήταν αν μη τι άλλο τραγικές, με ορμητικούς χείμαρρους να παρασύρουν οτιδήποτε υπήρχε στο πέρασμά τους, από κάδους απορριμμάτων και αυτοκίνητα μέχρι ανθρώπους και δέντρα.
Ο τελικός απολογισμός δεν έχει καταγραφεί, μιας και η Αθήνα μετρά ακόμα τις πληγές της.
Η Μετεωρολογική Υπηρεσία διατείνεται ότι είχε προειδοποιήσει για την επικείμενη θεομηνία, παρόλο που η φωνή της δεν ήταν τόσο σθεναρή ώστε να αφυπνίσει τους πολίτες. Ίσως πάλι οι αντιδράσεις των πολιτών να μην ήταν δυνατόν να είναι σωστότερες ή γρηγορότερες ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή. Πάντως το κακό έγινε και στον απόηχό του, η απόδοση των όποιων ευθυνών θα έπρεπε να γίνει πολύ προσεκτικά. Οι αρμόδιες αρχές δεν μπορούν να αναλάβουν εξ’ ολοκλήρου την ευθύνη για ολιγωρία, οι πολίτες δεν μπορούν να κατηγορηθούν για αδιαφορία, συνεπώς η αιτία της θεομηνίας μπορεί να είναι πολυπαραγοντική.
Πάντως για την ιστορία, από το 1900 που διέσχιζαν το λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια, φτάσαμε στο 1999 που ο αριθμός τους περιορίστηκε στα 630 και καταλήξαμε στο 2013 που δεν υπερβαίνουν τα 50. Υπολογίζεται πως η έκταση των ποταμών και χειμάρρων που έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί είναι πάνω από 600 χιλιόμετρα. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβει κανείς πού ακριβώς θα πήγαινε το νερό αν υπήρχαν τα ποτάμια ως δίοδοι εκροής.
Ένα τέτοιο ξέσπασμα της φύσης, μας φέρνει προ των ευθυνών μας, μικρών ή μεγάλων, με δεδομένο ότι τα μπαζωμένα ρέματα έχουν στεγάσει τις φιλοδοξίες και τα όνειρα πολλών εξ ημών. Το πρόβλημα μπορεί να ξεκινάει πάντα από ψηλά, αλλά καταλήγει νομοτελειακά και χαμηλά. Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε, δεν είδε, δεν άκουσε ή δεν το έκανε ο ίδιος. Ο κλεπταποδόχος μοιράζεται την ευθύνη με τον κλέφτη, το ίδιο και την τιμωρία. Η πολεοδομία, οι πολιτικοί μηχανικοί, οι πολίτες και το κράτος είναι «μέρη» ενός «όλου» που αποτελεί την κοινωνία. Το ζήτημα της ατομικής ευθύνης δεν πρέπει να παραγκωνίζεται και να υποβαθμίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Καταχωρήστε εδώ το σχόλιό σας στην ανάρτηση του Panos Radio.